Memento mori, czyli gdzie położymy mamusię

Słynna maksyma kamedułów uczepiła się mnie ostatnio jak pchła kundla i to z przyczyn bynajmniej nie filozoficznych. Ba, powiedziałabym nawet, że powody te są jak najbardziej przyziemne i to w sensie dosłownym. Chodzi bowiem o... grobowiec.

Jak wiadomo, cmentarze w Polsce są przepełnione, a problem ten odczuwany jest boleśnie zwłaszcza w dużych miastach. Warszawa pod tym względem jest w ogóle w sytuacji dosyć dramatycznej, o pośmiertnym spoczęciu na jednym z dwóch najstarszych cmentarzy (Powązki i Bródno) można sobie tylko pomarzyć - oczywiście, jeśli ktoś jest na tyle odważny, by poświęcać czas na marzenia o własnym pochówku.

Niestety, dobrze jest o tym pomyśleć zawczasu, może niekoniecznie w kategoriach marzeń, ale przynajmniej konkretnych i praktycznych planów. Zwłaszcza, jeśli się ma potomstwo i nie chce się temu potomstwu zostawić w spadku gigantycznego problemu pod tytułem "Gdzie pochować mamusię?" Beztroskie podejście w stylu "po mnie choćby potop" jest, oczywiście, jakimś wyjściem z sytuacji, ale - co tu dużo gadać - nosi znamiona egoizmu i może skutkować bolesną zadrą w sercach naszych dzieci. Oraz brakiem zniczy na naszym grobie, który - z braku laku - powstanie 100 km od miejsca zamieszkania rodziny.

Mnie pytanie, gdzie po śmierci spocznie moja ziemska powłoka, dręczy już od jakiegoś czasu. Tak się bowiem składa, że większość mojej bliższej i dalszej rodziny już sobie ten problem załatwiła, zaklepując rozmaite rodzinne grobowce, a ja jakoś nie. A że latka lecą... Fakt, że nieustannie czuję się "młoda inaczej" nie zaślepia mnie aż do tego stopnia, by sobie przypisać nieśmiertelność (w sensie ziemskim, bo metafizycznie, to i owszem), więc pytanie z każdym rokiem staje się coraz bardziej palące...

No i właśnie ostatnio okazało się, że jest szansa! Rodzina doniosła, że pewien grobowiec wkrótce się zwolni (to znaczy, minie karencja wymagana przepisami o pochówku), więc mogę go sobie "wziąć". Boże! Co za ulga! Nigdy nie sądziłam, że prezent w postaci grobu sprawi mi taką frajdę! Podzieliłam się tą wieścią z dziećmi, które okazały stosowne, choć taktownie umiarkowane zainteresowanie. Oraz zdumienie, że w ogóle się tym zajmuję. Choć nie omieszkały spytać, czy wolę urenkę czy trumienkę. Muszę to sobie przemyśleć!