Pokojowe formy terrroru

Jutro lecę do Paryża. Wprawdzie do pracy, ale i tak się cieszę, bo miasto to odgrywa w moim życiu rolę szczególną. Ilekroć znajdę się na paryskich ulicach, krew zaczyna mi krążyć w żyłach szybciej, w rytm śpiewanego przez nieśmiertelną Piaf "Padam, padam", a myśli same formułują się w języku Moliera. W Paryżu nawet śnię po francusku, co daje czasami efekty komiczne, zwłaszcza gdy prowadzę we śnie dysputę z kimś, kto na jawie po francusku potrafi powiedzieć jedynie bonjour, a i to z akcentem godnym Gary'ego Coopera.

Zatem lecę. I choć Notre Dame zobaczę pewnie tylko z daleka, a Sacré Coeur wcale (całe dnie będę spędzać w paryskiej ENA), przynajmniej pooddycham paryskim smogiem i nasłucham się ukochanej, francuskiej mowy w wydaniu oryginalnym, naznaczonej żargonem paryskiej ulicy (słynnym argot). Wypiję smolistą kawę w paryskiej kafejce, może zjem kilka prażonych kasztanów (niekoniecznie z placu Pigalle). A potem wrócę do jesiennej Warszawy, którą i tak kocham najbardziej z wszystkich miast na ziemi.

No, chyba że nie wrócę. W każdym razie, nie od razu. I to wcale nie dlatego, że taki będę miała kaprys, ale dlatego, że w dniu mojego powrotu Paryż ma strajkować. Poinformowała mnie o tym mejlem pracownica ENA, z góry przepraszając za ewentualne niedogodności. Strajkować będzie komunikacja miejska, a to oznacza, że zwyczajnie mogę nie dojechać na lotnisko. No nie - pomyślałam - to chyba jakaś klątwa! Tydzień temu, gdy byłam w Brukseli, nagle zastrajkowali kontrolerzy lotu. Do Warszawy wracałam całą noc pociągiem z przesiadką w Kolonii. I dziękowałam Bogu za jedno z ostatnich wolnych miejsc, które uprzejmy, niemiecki konduktor przydzielił mi w nagrodę za nadludzki wysiłek, jaki włożyłam w przemówienie do niego w jego ojczystym języku.

Oszczędzę Państwu cytowania tego, co sobie wówczas myślałam o strajkujących kontrolerach lotu i o związkach zawodowych sensu largo. Fakt, że paryskie związki zawodowe szykują mi podobną siurpryzę, tylko te odczucia potęguje. I przypomina mi się wspaniały skądinąd film "Inwazja barbarzyńców" (gorąco polecam!), w którym występuje krótki, ale bardzo wymowny epizod ze związkami zawodowymi. "Panie, tu się nic nie odbywa bez nas!" - mówi jednemu z bohaterów szef zakładowego syndykatu (cytat z pamięci, więc pewnie niedokładny). I faktycznie, nic się nie odbywa "bez nich", a wszystko, co się odbywa "z nimi", trąci jakąś ponurą groteską. Czymś w rodzaju pokojowego (z grubsza) terroru. Nikt nikomu głowy nie zetnie, ale skutecznie wymusi to i owo.

Na mnie wymuszono tłuczenie się pociągiem po nocy. I może zostanę zmuszona do zasuwania na Roissy Charles de Gaulle na piechotę (taksówka by mnie zrujnowała). I zastanawiam się, jakim właściwie prawem. Trzeba by może o to spytać Robespierre'a. Swoją drogą ciekawe, jaki wpływ ma gilotyna na ewolucję poglądów rewolucjonisty. Pewnie... rewolucyjny.