O królu, co się głoskom nie kłaniał

Uprzejmie donoszę, że znowu byłam w kinie. Tym razem wybrałam jednak coś lżejszego niż "Czarny łabędź", wychodząc z założenia, że jeden szok emocjonalny w miesiącu wystarczy. Skuszona entuzjastycznymi recenzjami, poszłam na "Jak zostać królem".

Powiem krótko: perełka. Z kilku powodów. Primo, fascynująca historia - pewien książę, który od dziecka jąka się straszliwie, nagle musi zostać królem, co jak wiadomo, wiąże się z ciągłymi występami publicznymi, zatem książę (a potem król) podejmuje heroiczną walkę z własnym językiem, w czym pomaga mu pewien ekscentryczny Australijczyk. Pikanterii dodaje fakt, że historia jest autentyczna, bo dotyczy nie kogo innego, jak króla Jerzego VI - ojca obecnie panującej w Zjednoczonym Królestwie Elżbiety II.

Secundo, świetny scenariusz, okraszony błyskotliwymi dialogami, które choć wywołują czasem serdeczny śmiech (który nigdy - co ważne - nie przechodzi w rechot), zawsze pozostawiają po sobie choć odrobinę refleksji. Tertio, doskonała gra aktorska, zwłaszcza dwójki głównych bohaterów - króla Jerzego (Colin Firth) i jego australijskiego logopedy, Lionela Logue'a (Goeffrey Rush). Wypada też wspomnieć o Helenie Bonham Carter (Elżbieta, żona Jerzego VI), którą widz z mety musi polubić, choćby tylko dlatego, że tak trafnie, a jednocześnie taktownie podsumowała panią Simpson.

Film bawi i wzrusza. Chwilami trzyma też w napięciu, bo proszę mi wierzyć, scena, gdy Jerzy VI musi wygłosić słynne "wojenne" orędzie do narodu, to lepsze od wielu dreszczowców. Uda mu się, czy nie uda? Oczywiście, widz trzyma kciuki, żeby się udało, bo Jerzy VI budzi wręcz instynktowną sympatię, za co zdejmuję kapelusz przed Colinem Firthem, którego Darcy był wprawdzie cudowny, ale daleko mu do Bertiego - księcia-jąkały, który został królem, choć wcale o tym nie marzył.