Wczoraj pożegnałam moją wychowawczynię z liceum. Pożegnałam na tym świecie, a konkretnie na Cmentarzu Północnym, gdzie spoczęła doczesna powłoka profesor N. Na uroczystości pogrzebowe jechałam, doznając wielu różnych emocji i uczuć. Żalu, że ostatni raz widziałam moją matematyczkę żywą w dniu rozdania świadectw maturalnych, czyli 37 lat temu. Wdzięczności, że profesor N. wbiła mi do głowy matematykę na tyle skutecznie, bym 13 lat po maturze zdała egzamin GMAT (Graduation Management Admission Test), nie kompromitując się na jego części matematycznej. Wstydu, że jakoś nigdy jej za to nie podziękowałam. Zadumy nad nieuchronnym i jakże szybkim upływem czasu. Rozbawienia... Zaraz, zaraz! Rozbawienia? Tak, drogi Czytelniku, to nie żadna pomyłka i zaraz się z tego wytłumaczę.
Kiedy w dniu poprzednim wpadł mi w ręce nekrolog obwieszczający odejście pani profesor, moja wychowawczyni stanęła mi przed oczami jak żywa. Niewysoka, nieco korpulentna starsza pani ze staranną fryzurą z siwych loczków. Pseudonim Siwa nie był żadną metaforą. Chwilę potem moją uwagę przyciągnęła podawana w takich razach informacja, ile lat liczyła sobie pani N., gdy opuszczała gorszy ze światów. Ponieważ, dzięki wysiłkom dydaktyczno-pedagogicznym profesor N., proste operacje arytmetyczne mam w małym palcu, szybko policzyłam (w pamięci, ha!), ile lat miała, kiedy wkroczyłam w progi mojego liceum. I zbaraniałam!
Okazało się bowiem, że w dniu mojego pasowania na licealistkę profesor N. miała równo dychę lat mniej, niż ja mam teraz. O, nieba! Jak to możliwe, że tamta staruszka była taką młódką? Że na dobrą sprawę można było ją od biedy uznać za kobietę w wieku balzakowskim (w każdym razie jak na standardy dwudziestego wieku). Że w jakiejś dziwnej pętli czasu dzisiejsza ja byłabym jej dużo starszą koleżanką.
Tymi refleksjami podzieliłam się, jak zwykle, z moim PiW-em. A on, jak zwykle, spojrzał na mnie z pobłażaniem (pragnę wierzyć, że zmieszanym z miłością) i - jak to umysł ścisły - zasunął mi krótki i treściwy wykładzik o teorii względności. Sprowadzający się do tego, że co, jak co, ale młodość i starość to pojęcia względne do mc kwadrat.
I właśnie dlatego jechałam na Cmentarz Północny, z rozbawieniem myśląc, że profesor N., ze swoim lekko ironicznym poczuciem humoru, też by się z tego uśmiała. I powiedziałaby do mnie "Olejnik [moje nazwisko z czasów sprzed PiW-a], ty się lepiej skup na całkach, bo ci całkiem nie wychodzą".
PS. W opowieści tej pominęłam jeszcze towarzyszące podróży na Cmentarz Północny uczucie grozy, kiedy wysiadła mi nawigacja w telefonie. Ale to już całkiem inna historia.
 |
| "Reflections" |
Posty
Brak komentarzy:
Prześlij komentarz